داستان : پیمان اهورایی - بخش دوم

...   چندساعتی از سفر گذشته بود  و کاروان در شهری کوچک ایستاد تا مسافران استراحتی کنند.پژمان نیز برای تهیه نمودن برخی از وسایل مورد نیاز به بازار شهر رفت تا آنها را خریداری نماید.زمانیکه پژمان به بازار رسید،از صحبت های مردم آگاه شد که بازهم سربازان دشمن به نیشابور حمله برده اند.اما چون خبری از بسیاری از مردم این شهر پیدا نکردند،در راه کاروانها بدنبال کاروان نیشابور میگردند.

     پژمان سریعا خود را به رییس کاروان نیشابور رساند و به او گفت که باید هرچه سریع تر کاروان راه بیفتد تا دشمن به کاروان نرسیده و جنایت های دیگری را به راه نیندازد.

رییس کاروان "بارمان" نام داشت. او زمانی حاکمیت اصفهان را بر عهده داشت اما پس از شکست ایرانیان در جنگ قادسیه،متوجه شد که نسل و نژاد آریایی به خطر خواهد افتاد.پس سریعا از اصفهان بیرون رفت و با اندوخته های خود،کاروانهایی که شامل ایرانیان اصیل بودند را به مناطقی دور از دسترس میبرد تا از گزند دشمن در امان باشند.حال او هدایتگر کاروان نیشابور و نیشابوریان اصیل بود و سالم رساندن این ایرانیان اصیل را به کاسپین(قزوین)وظیفه ی خودش میدانست.

او پس از شنیدن پیام پژمان اندکی تامل کرد و نتیجه گرفت که مطمئنا دشمنان در راه های پیش رو پایگاههای بازرسی خواهند داشت و حتما تا الان پایگاههای پیشِرو اطلاعاتی را در مورد کاروان نیشابور میدانند.پس بهتر است که کاروان متفرق شود و مسافران ظاهری جدید برای خودشان بسازند تا زمانیکه شر ماموران دشمن کم شود.پس بارمان تمامی مسافران را دورمیدانی کوچک در کاروانسرایی که درون آن شهر کوچک وجود داشت گرد آورد و گفت:

«ای هم میهنان...! ای غیرتمندان...! ای ایرانیان با فرهنگ ....! ای غیور مردان و ای شیرزنان...!امروز در کشورمان تازیان(سگ های وحشی) رها شده اند و هرچه ریشه ی فرهنگ و هنر و دانش و زیبایی و عشق بود را از سرزمین جاوید ما کنده اند و فرهنگ وحشیانه ی خود که همان شیر شتر نوشیدن و سوسمار خوردن هاست را دارند در کشور ما میگسترند.آنها تمامی این وحشیگری ها را بنام خدای یکتا که ما آنرا "اهورا مزدا" مینامیم انجام میدهند و ادعا میکنند که میخواهند دین اسلام را گسترش دهند.ما ایرانیان انقدر فهم وشعور و فرهنگ و دانش داریم که خودمان میفهمیم که اسلام بی عیب ترین دین هست و ماهم در صدد این بر آمدیم که به سمت این دین برویم اما این تازیان فکر میکنند که ما نیز مانند خودشان بی فهم و شعور هستیم که اینگونه رفتار میکنند....!حال ما برای اینکه اصلیت خودمان را نگه داریم،مجبور هستیم که به ناحیه های دوردست ایران سفر نماییم تا از گزند دشمن مصون بمانیم.تا چند لحظه پیش یکی از مسافران و هم میهنان گرامی به من آگاهی داد که ماموران دشمن در پی کاروانمان براه افتاده اند و میخواهند مارا نیز از بین ببرند.با اندکی اندیشه و تدبر فهمیدم که بهترین راه برای مصون ماندن از ضربه های دشمن،متفرق شدن کاروان در همین شهر است تا زمانیکه شر دشمنِ تازی از سرمان کم شود.پس از شما پوزش میخواهیم و خواهشمندیم که در صورت ممکن تغییراتی نیز در ظاهر خود انجام دهید تا کاملا مصون بمانید....! از تمامی هم میهنان عزیز سپاسگذارم.»

پس از پایان سخنان بارمان،پرنیا دست پدرام را گرفت و سریع خودرا به پژمان رساند و گفت:

-پژمان باید چه کنیم؟ ما در این شهر هیچ خانه و کاشانه ای نداریم تا زندگی کنیم پس باید چه کنیم؟
-نگران نباش خواهر جان از جناب بارمان درخواست حجره ای را برای گذراندن چند روزمان انجام دادم!
-آیا پذیرفت؟
-آری او انسان سخاوتمند و پاکی است و این درخواست من را پذیرفت
پس از آن پدرام رویش را به سوی پژمان کرد و گفت:
-برادر ! اجازه می دهی که غروب به بازار روم تا کتابهایی در رابطه با تاریخ ایران خریداری کنم؟اینگونه که جناب بارمان سخن میگفت فرهنگمان حتی بیشتر از آنی است که در سخنان ایشان شنیدم!
-باشد ! اما باید خنجری با خود ببری تا مبادا کسی آسیبی به تو برساند!
-برادر فکر نکنم در شهری که در میهن خودم قرار دارد هم میهنی بخواهد به من آسیبی برساند ؟!
-میدانم اما باید این را بدانی که تعدادی از اعراب به شهرهای ایران آمده اند تا زندگی کنند.منظورم از جانب آنهاست.
-باشد ! پس پذیرفتی برادر؟
-آری

غروب شد. پدرام آماده شد و خود را روانه ی بازار نمود.در بازار شهر حجره هایی نیز وجود داشت که خوشنویسان شهر برخی از خواسته های مردم را که میخواستند به خط خوش نوشته شود را مینوشتند.پدرام به یکی از این حجره ها رفت و گفت:
-سلام پدر جان ...
-سلام پسرم ! چه میخواهی؟
-پدر جان میتوانم خواهشی کنم؟
-بفرما پسرم
-اگر میشود به خط خوش بنویس " ایران ، سرای من است "
-برای چه میخواهی چنین جمله ای را برایت خوشنویسی کنم؟
-چون این جمله امیدی به من میدهد برای زندگی
-معلوم است روح میهن پرستانه ای داری ! پسر جان شکیبا باش تا این جمله ی بسیار زیبا و امید دهنده را به زیباترینِ خط ها برایت بنویسم
پیرمرد در همان حال که مینوشت از پدرام پرسید:
-مسافری پسر جان؟
-آری
-از کجا می آیی و به کجا میروی؟
-از نیشابور می آیم و به قزوین میروم،برای چه میپرسید؟
-پس شما از مسافرانی هستید که تحت تعقیب تازیان هستند؟
-راستش را بخواهید آری...برای چه میپرسید؟
-برای این میپرسم که بدانم دارم برای یک مسافر به خط خوش مینویسم یا یک همشهری...! پسر جان بسیار مراقب خودت باش احساس میکنم که تو میتوانی فرهنگ مارا حفظ کنی.اما یک چیز را بتو میگویم و بس:اگر دید کسی ادعای نجاتگر بودن میکند ،ابتدا بدان خدایش کیست،سپس بدان سند ومدرکش چیست و پس از آن نیز ببین گذشته اش چیست، اگر چیزی جز پاکی نیافتی به شریعت و نوع زندگی اش ایمان ببر و آنرا ادامه ده چون اینگونه رستگار میشوی!
-بروی چشم پدر جان حتما پندهایت را در حافظه ام ذخیره میکنم و فراموش نمیکنم.
-آفرین بر تو ای پسر دانا ...! بیا این هم جمله ی امیدوار کننده ای که میخواستی
-بسیار سپاسگذارم پدر جان ... مزد این کارت چقدر میشود؟
-مزدی نمیخواهم پسر جان !
-چرا ؟ باید مزد زحماتت را بدهم اینگونه نمیشود!
-پسرم ! من چون به فکرت اعتماد دارم و میدانم هرگز پندم را فراموش نمیکنی میدانم که من مزدم را بخاطر پندی که به تو دادم خواهم گرفت....و میدانم مزدم بسیار بیشتر و بزرگتر از آن چیزی است که تو به من میخواهی بدهی ....پس فقط به دنبال حقیقتی که به وسیله ی آن میتوانی رستگار شوی باش و رستگاری را گسترش ده. زمانیکه به چنین مقامی رسیدی یعنی من نیز به مزد خود رسیده ام !

پدرام هم پذیرفت و از پیر مرد خدا حافظی نمود و  برای پیدا نمودن کتابخانه ی شهر راهی شد.او در راه بود و از مردم نیز نشان کتابخانه را میپرسید.

او پس از اینکه نشانی کتابخانه را دریافت، مسیر خود را به مسیری که دیگران به او گفته بودند تغییر داد؛ گاهی هم به پوستی نگاه میکرد که پیرمرد با خطی خوش بر روی آن نوشته بود : " ایـــران،سرای من است."

بالاخره پدرام به کتابخانه رسید، وارد کتابخانه شد و معماری زیبای کتابخانه را با حیرت نگاه کرد. زیباترین بخش معماری کتابخانه در بالا و سقفِ آن مکان بود که  از پیوند شیشه های رنگین تشکیل میشد. او [پدرام] همانگونه بالای سرش را نگاه میکرد که ناگهان به یک نفر برخورد کرد. سریعا از جای خودش برخاست و گرد و خاک تنش را تکاند و به کسی که به او برخورد کرده بود نگاهی کرد.ناگهان مردی را دید که بسیار قوی بنظر میرسید و ریش نسبتا بلندی داشت. پدرام از مرد عذر خواهی کرد و خواست به راهش ادامه دهد که صدای دختری را شنید :« ای پسر ! اندکی پول بر زمین افتاده است که گمان کنم برای تو باشد.» پدرام پشت سرش را نگاه کرد و دید آن صدا از طرف دختر آن مرد میباشد که دست در دستان پدرش به او مینگرد.سپس سرش را به پایین انداخت و اندک سکه هایی را که داشت، گردآورد و سپاسگذاری نمود و به راهش ادامه داد.سپس به بخش کتابهای تاریخی رفت و چندین کتاب درمورد آموزش های رزم باستانی را از قفسه های آن بخش برداشت، و پس از پرداخت بهای آن ، از کتابخانه خارج شد ...